U današnjem članku želimo se prisetiti života i stvaralaštva jednog od najvećih srpskih umetnika, Vojislava Bubiše Simića, legendarnog kompozitora, dirigenta, aranžera i publiciste, koji je nedavno preminuo u 101. godini života.
- Bubiša Simić bio je istaknuti velikan srpskog džeza i nezaobilazni deo muzičke scene Beograda, grada koji je obeležio njegov život i rad. Kroz svoju karijeru, koja je trajala više od sedam decenija, Bubiša Simić ostavio je dubok trag na muzičkom i kulturnom polju, kako u Srbiji, tako i u svetu.
Rođen je 1924. godine u Beogradu, u vreme Kraljevine SHS, u uglednoj građanskoj porodici. Od malih nogu, Bubiša je pokazivao veliki interes za muziku, a već kao gimnazijalac okupio je prvi džez sastav. Njegova ljubav prema muzici bila je očigledna, a prvu gramofonsku ploču dobio je od svog oca 1939. godine. Iako je rat donio brojne prepreke u njegovom životu, uključujući i kratki boravak u istražnom zatvoru Ozne, Bubiša je ostao veran svojoj strasti prema muzici. U to vreme upisao je i Pravni fakultet i Muzičku akademiju, te je ubrzo postao aktivan u muzičkom životu Beograda.
Godine 1946. osnovao je „Dinamo“, prvi amaterski džez orkestar u Srbiji, što je bio početak njegove karijere koja je brzo stekla prepoznatljivost. Džez je postao njegov životni poziv i strast, a kroz godine je postao ne samo izvođač, već i jedan od pionira džeza u Jugoslaviji. Njegov rad nije bio samo vezan za nastupe, već je obuhvatao i dirigentske uloge, naročito sa Džez orkestrom Radio-televizije Beograd, sa kojim je osvajao brojne nagrade na prestižnim festivalima širom sveta.
Njegova kompozicija „Pozdrav Kauntu Bejziju“ donela mu je prvu nagradu u Francuskoj 1960. godine, dok je 1965. godine u Italiji osvojio drugu nagradu. Bubiša Simić je sa svojim orkestrom nastupao na mnogim značajnim evropskim scenama, čime je postao nezaobilazno ime na svetskoj muzičkoj mapu. Ovaj umetnik nije se ograničavao samo na džez, već je komponovao muziku i za televizijske serije, igrane i dokumentarne filmove, kao i za pozorišne predstave. Bio je i gost-dirigent Pozorišta na Terazijama više od četrdeset godina.
- Njegova strast prema muzici i umetnosti nije prestajala ni u poznim godinama. Pisao je publicističke tekstove i knjige u kojima je sažimao svoja iskustva i svoja sećanja, a neka od njegovih najpoznatijih dela uključuju „Susreti i sećanja“, „Sentimentalno putovanje“, „Zvuci vremena“, „Neispričane priče“ i „Srećno putovanje“. Bubiša Simić je svojim pisanjem pružio dragoceno svedočanstvo o jednom veku života Beograda i Srbije, pokazujući kako umetnost može da preživi sve društvene promene i izazove.
- Njegov životni optimizam i ljubav prema muzici su bili zarazni. Kako je sam rekao, dug život i bistrinu uma duguje improvizaciji, koja je bila ne samo temelj džeza, već i njegovog životnog stava. „Ništa ne bih menjao u svom životu. Ceo vek sam radio ono što najviše volim – džez – i imao sreću da sarađujem sa najboljim orkestrima. Ni sto godina nije dovoljno za takvu radost“ – često je isticao. Ovo je samo jedan od brojnih citata koji oslikavaju njegovu filozofiju života, koja je bila usmerena na uživanje u onome što radimo i stalnu potragu za novim izazovima i inspiracijom.
Bubiša Simić je bio i umetnik koji je, uprkos svim političkim i društvenim turbulencijama, uspeo da ubedi Josipa Broza Tita da džez zaslužuje pažnju i poštovanje, iako je u to vreme bio smatran simbolom buržoaske dekadencije. Tito ga je, prema sećanjima, visoko cenio i smatrao velikim umom. Iako je prošao kroz mnoga teška vremena, Bubiša je ostao veran svojoj umetnosti i životnom stavu, koji je govorio: „Živite, uživajte u onome što radite i budite živahni.“
Vojislav Bubiša Simić je bio više od muzičara. On je bio osoba koja je kroz muziku, svoje stvaralaštvo i filozofiju života obeležila jedan vek Beograda i Srbije. Njegov doprinos srpskom džez nasleđu i globalnoj muzičkoj sceni je nezamenjiv, a njegov život i delo ostaju trajno svedočanstvo o bogatstvu i snazi umetnosti. Bez njega, muzika Beograda, a i Srbije, sigurno ne bi bila ista.
