Dragomir Bojanić, u narodu poznat kao Gidra, bio je jedan od onih glumaca čiji osmijeh, šarm i duh nisu bili samo dio uloga koje je igrao, već sastavni dio njegove prirode.
- Publiku bivše Jugoslavije osvajao je na prvi pogled, a njegove replike se i danas prepričavaju. Međutim, iza lika koji je često bio sinonim za veselje i humor, krila se priča o čovjeku koji je od malih nogu znao šta znači bol, samoća i borba za sopstveni put.
Njegovo djetinjstvo obilježile su tragedije. Majka Novka umrla je kada je bio tek dječak, a od tuberkuloze koju je donijela ratna bijeda. Samo nekoliko godina kasnije, i otac Jovan, oficir srpske vojske, stradao je tokom Drugog svjetskog rata, što je malog Dragomira ostavilo bez ijednog roditelja. U vremenu u kojem je djeci bila potrebna sigurnost, on je ostao sam, suočen s hladnom stvarnošću.
- Odmalena je pokazivao izuzetnu snalažljivost. U potrazi za opstankom i budućnošću, završio je školu za preradu mesa, voća i povrća – smjer koji mu je pružio priliku da se zaposli u lokalnoj fabrici konzervi u Kragujevcu. Ipak, sudbina je za njega imala drugačiji plan. Upravo u tim tvorničkim pogonima započelo je nešto što će kasnije postati njegov životni poziv – gluma.
Kako je sam Gidra jednom rekao, glumom se nije bavio iz ljubavi od samog početka, već „po potrebi službe“. Ali kada je prvi put kročio na scenu amaterskog pozorišta „Sveta Mladenović“, sve se promijenilo. Prijatelji i kolege su prepoznali njegov talenat i skupili novac da ode u Beograd i upiše Akademiju dramskih umjetnosti. Bio je primljen iz prve i već tokom prve godine studija dobio je priliku da glumi u Narodnom pozorištu – što je bio tek početak njegove raskošne karijere.
- Jedan od najblistavijih trenutaka u njegovom opusu bio je rad na filmskom serijalu „Žikina dinastija“. U njemu je godinama glumio uz Marka Todorovića, a njihov odnos bio je smješten negdje između prave, životne prijateljske bliskosti i glumačkog nadmetanja pred kamerama. Zajedno su stvorili jedan od najomiljenijih parova domaće kinematografije – Žiku i Milana Todorovića.
Ipak, nije sve uvijek teklo glatko. Snimanje petog dijela „Žikine dinastije“ zamalo je bilo dovedeno u pitanje. Todorović je u jednom trenutku donio odluku da napusti projekat – jer je Gidrin raspored bio toliko krcat da jedva stiže sve. Te godine, Gidra je snimio čak sedam do osam filmova, uz redovne pozorišne predstave. To je dovelo do sukoba, jer je njegov umor počeo da se prelama na setu i u odnosima s kolegama.
- Reditelj Zoran Čalić je uspio da izgladi odnose. U kafanama i dugim razgovorima, uz dozu šarma i razuma, nagovorili su Marka Todorovića da se vrati. Serijal je nastavljen, a taj dio bio je jedan od najgledanijih u seriji. Gidra je poslije znao da se našali: „A hteo si da pobegneš“, čime je potvrđivao da je, uprkos napetostima, prijateljstvo izašlo jače.
Taj odnos između glumaca nije bio samo profesionalan, već i duboko ličan, jer su se nadopunjavali – jedan ozbiljan i miran, drugi srčan i nepredvidljiv. Tako su ušli u srca miliona gledalaca širom Jugoslavije, i tamo ostali do danas.
- Portal Stil Kurir u više navrata se bavio pričama iz Gidrinog života, ističući njegov značaj za domaću kinematografiju. U jednoj od rubrika “Šuška se”, opisano je kako je snimanje legendarnog filma moglo biti prekinuto zbog nesporazuma, ali je zahvaljujući reditelju i razumijevanju među glumcima na kraju sve prevaziđeno. Članak takođe naglašava kako je Gidra, uprkos privatnim tragedijama, zadržao neuništiv duh i humor.
Portal Espreso.rs jednom je donio ekskluzivnu priču o Gidrinim prvim glumačkim danima u Kragujevcu i neverovatnoj podršci koju je dobio od svojih kolega. Istakli su važnost tog amaterskog uspjeha i kako je on, zahvaljujući tuđoj vjeri u njega, izrastao u jednog od najvećih glumaca naših prostora. Poseban naglasak stavljen je na njegov talenat, koji je bio neupitan – ali i na njegovu ranjivost, sklonost alkoholu i potrebu za ljubavlju koju je često skrivao iza smijeha.
- RTS je u svojoj emisiji „Sećanje na velikane” nekoliko puta prikazao retrospektivu Gidrinog života i rada. Njegove najpoznatije uloge u filmovima „Žikina dinastija“ i „Lude godine“ često su emitovane na nacionalnoj televiziji, što pokazuje koliko je duboko ukorijenjen u domaćoj kulturi. Posebno su naglasili ljudskost koja je zračila kroz svaku njegovu ulogu, ostavljajući publiku sa utiskom da su ga lično poznavali.
U kasnijim godinama života, iako je bio omiljen i poznat širom regiona, Gidra je vodio bitku sa zdravljem i unutrašnjim demonima. Njegova ljubav prema piću često je bila povod za brige onih koji su ga voljeli, ali je on i u tim trenucima govorio da „šteta što ne možeš da popiješ pijanstvo, pa da vidiš kakva je to sreća“. To je bio on – čovjek koji je smijehom štitio svoju tugu.
- Dragomir Bojanić preminuo je 1993. godine, ali njegov legat živi dalje. Njegove uloge se i dalje emituju, prepričavaju, a nove generacije ga upoznaju kroz filmske maratone kod kuće ili na internetu. Njegova životna priča je podsjetnik da iza svakog velikog talenta stoji još veća borba, a njegova upornost i harizma čine ga jednom od najsjajnijih zvijezda srpske kinematografije.
Njegov smijeh možda više ne odjekuje pozornicama, ali živi u srcima svih koji su odrasli uz Žiku, Mikića i njegove druge nezaboravne likove. A to je najveće priznanje koje jedan glumac može imati – da ga publika ne zaboravi, i da se i nakon decenija njegove riječi pamte, citiraju i vole.
